Η γειτόνισσά μας οργάνωσε πάρτι στην αυλή μας και μας απαίτησε να μείνουμε μέσα στο σπίτι — αλλά της δώσαμε ένα καλό μάθημα
Όταν επιτέλους πραγματοποιήσαμε το όνειρό μας και αγοράσαμε ένα σπίτι μπροστά στον ωκεανό — με φοίνικες, θαλασσινή αύρα και μια φιλόξενη βεράντα — δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι η μεγαλύτερη καταιγίδα της ζωής μας δεν θα ερχόταν από τη θάλασσα… αλλά από το διπλανό οικόπεδο.
Με λένε Έβελιν, ή απλά Έβι. Είμαι 30 ετών και είμαι παντρεμένη με τον Νέιτ — έναν άντρα που αντιμετωπίζει τα λογιστικά φύλλα σαν έργα τέχνης. Για 15 χρόνια δουλεύαμε ασταμάτητα, χωρίς διακοπές και χωρίς Σαββατοκύριακα, για να εξοικονομήσουμε χρήματα και να αποκτήσουμε αυτή τη γωνιά του παραδείσου.
Αλλά ο παράδεισος σύντομα ταράχτηκε… από τους γείτονές μας.
Τρεις μέρες μετά τη μετακόμισή μας, μια κομψή γυναίκα με πλατινέ μαλλιά και επώνυμα γυαλιά χτύπησε την πόρτα μας.
— Καλημέρα! Είμαι η Τάμι, η γειτόνισσά σας. Το Σάββατο, όπως πάντα, θα κάνουμε μπάρμπεκιου στον κήπο — ανακοίνωσε.
— Τι εννοείτε «όπως πάντα»; — ρώτησα. — Αυτός ο κήπος είναι δικός μας. Αγοράσαμε αυτό το κομμάτι του σπιτιού, μαζί με το οικόπεδο.
— Μα οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες μάς άφηναν να χρησιμοποιούμε όλο το χώρο! — αντέτεινε.
— Το καταλαβαίνουμε, αλλά πλέον αυτό έχει αλλάξει. Αν θέλετε να οργανώσετε κάτι, παρακαλώ να μας ενημερώνετε εκ των προτέρων.
Έφυγε φανερά ενοχλημένη. Και σκέφτηκα: κακό σημάδι.
Το πρωί του Σαββάτου, ένα φορτηγό πάρκαρε μπροστά από το σπίτι μας. Ο οδηγός είπε ότι παραδίδει ένα φουσκωτό κάστρο… για την Τάμι.
— Είναι τα γενέθλια της κόρης μου — μου είπε όταν βγήκα έξω. — Όλα θα γίνουν στον κήπο. Ελπίζω να μείνετε μέσα για να μην ενοχλείτε.
Κράτησα την ψυχραιμία μου.
— Δεν μας πειράζει για σήμερα. Αλλά στο μέλλον, να ζητάτε άδεια.
— Θα δούμε… — απάντησε ψυχρά.
Το πάρτι έγινε γρήγορα χαοτικό: εκκωφαντική μουσική, παιδικές φωνές, πλήθος καλεσμένων. Και όταν ένας από τους καλεσμένους προσπάθησε να μπει στο σπίτι μας λέγοντας ότι «η Τάμι του το επέτρεψε», καταλάβαμε ότι φτάσαμε στα όριά μας.
Την επόμενη μέρα, καλέσαμε εργολάβους.
— Δίμετρος φράχτης στα όρια του οικοπέδου, εξωτερική κουζίνα, νέα βεράντα — επιβεβαίωσε ο επικεφαλής του συνεργείου. — Όλα σύμφωνα με τα έγγραφα.
Η Τάμι πετάχτηκε φωνάζοντας:
— Δεν έχετε δικαίωμα να χτίσετε φράχτη! Είναι κοινόχρηστος χώρος!
Όμως είχαμε όλες τις απαραίτητες άδειες και η αστυνομία που κάλεσε επιβεβαίωσε: το οικόπεδο είναι δικό μας.
Όταν ο σύντροφός της, ο Ράντι, άρχισε να εξοργίζεται και ακούμπησε έναν αστυνομικό, συνελήφθη με χειροπέδες. Τότε η Τάμι κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο ιδιοκτήτης του άλλου μισού του σπιτιού μας κάλεσε.
— Ζω στην Αριζόνα. Έχω βαρεθεί τους ενοικιαστές. Θέλετε να αγοράσετε το μέρος μου;
Είπαμε ναι. Πήγα προσωπικά να παραδώσω ειδοποίηση στην Τάμι:
— Είμαι πλέον η σπιτονοικοκυρά σας. Στο τέλος του συμβολαίου θα γίνουν έργα. Αλλά αν φύγετε νωρίτερα, θα πάρετε πίσω τρεις μήνες ενοίκιο.
Μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα.
Λίγο μετά, εμφανίστηκε η μητέρα της, η Ντάρλιν. Το σπίτι έγινε ξαφνικά πολύ πιο ήσυχο. Μια μέρα μας έφερε ένα σπιτικό κέικ μπανάνας.
— Συγγνώμη για τη συμπεριφορά της κόρης μου — μας είπε. — Θα τη βοηθήσω να μετακομίσει. Ορίστε το ενοίκιο… και κάτι παραπάνω, για την ταλαιπωρία.
Και πράγματι, έναν μήνα αργότερα, η Τάμι έφυγε. Χωρίς καν να μας χαιρετήσει.
Καθόμασταν στη βεράντα, απολαμβάνοντας επιτέλους τη σιωπή.
— Τι θα κάνουμε με το άλλο μισό του σπιτιού; — με ρώτησε ο Νέιτ.
— Θα το νοικιάσουμε σε κάποιον που ξέρει να εκτιμά καλούς γείτονες — του απάντησα. — Ή… θα το αφήσουμε άδειο. Για να απολαμβάνουμε την ηρεμία.
Σήκωσα το ποτήρι μου.
— Στα όριά μας. Και στη δύναμη να τα υπερασπιζόμαστε.
